26 aug 2015

 

Als ik over straat loop word ik er mee geconfronteerd. Ik word hier in Panama niet gezien als een jonge vrouw, maar een seksueel lustobject die mannen schaamteloos naroepen, aan staren en waar ze obscene gebaren en uitdrukkingen naar toe kunnen slingeren. Hier is mijn lichaam mijn persoonlijkheid. Nog veel meer dan in Nederland wanneer ik langs een terrasje loop.

 

Niet alleen ik hoor, alle vrouwen. Gisteren was het weer zo ver. Ik stond met een andere vrouw bij de halte te wachten op een busje die ons richting huis zou brengen. De zoveelste man kwam speciaal dichtbij ons langslopen om zijn goedkeuring over ons te laten blijken.

 

De man bij de bushalte bleef staan. Na een blik op mij, besloot hij zijn aandacht te richten op mijn bushaltemaatje. Hij vertelt haar hoe mooi zij is, wat hij allemaal met haar zou willen doen, en dat ze vrolijker moet kijken. Ze wijst hem vriendelijke af “no gracias”. Hij vraagt of ze naar huis gaat. Mag hij met haar mee? Hij zal goed betalen. “No gracias” met blik op oneindig en gesloten houding.

 

Ik had zin om voor die vrouw op te komen, vragen of hij als-je-blieft door wilde lopen en haar met rust wilde laten. Hoezo denkt hij dat hij het recht heeft op haar gezelschap?! Maar ik was ook bang, bang dat hij stennis zou schoppen, dat die vrouw boos op mij zou worden en dat ik het alleen maar erger zou maken. Ik dwong mijzelf te denken: extranjera, bemoei je er niet mee.

 

Wat ik hier geleerd heb is er niks van te zeggen, maar verveeld en zonder interesse de verte in te staren. Dit laatste komt mij de strot uit. Hoezo er niks van zeggen?! Kom op zeg! Beetje respect! Maar we reageren vriendelijk afwijzend, bang hoe een andere reactie uit zal pakken.

 

Ik zweet me de pleuris in mijn lange broek die ik inmiddels draag. Op dit besluit kwam ik nadat ik twee weken geleden, in wat voor mij normale kleding is (korte broek en top), 100 meter langs de weg liep en meerdere malen naar mij getoeterd en vanuit open ramen geschreeuwd werd hoe mooi ik wel niet was. Op advies van Panamese vrouwen draag ik nu een lange broek om wat minder “catcalling” en andere ongewenste aandacht te trekken, want blijkbaar vraag je er om als je blote benen hebt. Desalniettemin, kan ik met mijn blonde kop mij hier niet kleiner maken dan dat. Als “extranjera” volg ik de rest.

 

Een busje komt aan, mijn bushaltemaatje stapt in. Ik blijf achter en besluit nooit weer bij deze bushalte te gaan staan. In het vervolg loop ik tien minuten extra zodat ik mij bij een drukker kruispunt veiliger kan voelen. Pas ik mij weer aan, om zo veel mogelijk intimidatie op straat te vermijden. Het is te gek voor woorden, ik zou vrij op straat moeten kunnen lopen.

 

Sommige vrouwen zeggen dat ze het geheel kunnen negeren, anderen zeggen dat ze sommige elementen wel leuk vinden. Maar mij maakt het me bang, angstig en ontzettend zelfbewust.

 

Misschien moet ik meer lef krijgen, maar ik weet waar ik ben. Juist in deze regio zijn vrouwen zo vaak straffeloos slachtoffer van geweld. Dus, voor nu houd ik mij koest.

 

Behalve hier dan. Hier spreek ik mij uit.

 

 

 

Ik heb besloten vaker te schrijven over mijn ervaringen en over hoe het is om als vrouw in Latijns Amerika te zijn, stay tuned!