9 aug 2015

Een travelblog. Het wandelende cliché van de wereldreiziger. Bijhouden wat je allemaal doet zodat iedereen kan lezen wat je meemaakt en je je impressies kunt delen. Op reis gaan zonder blog is er niet bij. Dan ben je immers slechts op vakantie en dat valt moeilijk goed te praten aan je omgeving. Dan maar als zelfverklaard expert een hele cultuur over een kam scheren omdat je die toeristische trekpleister vanuit je eigen unieke perspectief hebt beleefd.

Cultureel beschaafd voedt je je ego met strelende zinnen en gefilterde foto's van prachtige plaatsen die je gezien moet hebben om echt te weten wat leven inhoudt. Langzaam kom je tot de conclusie dat de blog niet voor jou is, maar voor mij. Zingeving. Een vreselijk woord en de drijfveer van elke blog. Het gat dat de 9 tot 5 “voldoening” achterlaat wordt zo toch een beetje volgegooid met als gevolg dat je zelfvoldaan kan genieten van die stranddag.

De droom is om de laatste werkdag te hebben, het spaargeld eens goed te bekijken en gewoon een jaar lang thuis gaan zitten. Gewoon niets doen. Beetje voetballen. Een serietje kijken. Concert doen met de vrienden. Ik garandeer het je, het is onmogelijk. Je zult constant de drang voelen om “wat met je leven te gaan doen”.

Van niets doen wordt je schijnbaar heel ongelukkig. De nieuwigheid van mijn wereldreis is er inmiddels wel een beetje af. Ik begin een beetje ongelukkig te worden. Mijn eerste reflex is om dat te gaan vermijden. Op internet ga ik op zoek naar mogelijkheden om les te geven, ik zit al op level 681 van Candycrush, ben op de hoogte van de meeste series.

Het beste medicijn tegen ongeluk aan de horizon is die geweldige smartphone. Zodra de overweldigende zinloosheid van het bestaan mij plots bij keel grijpt kan ik nu snel mijn 0505 code intoetsten en kijken of Ajax al gescoord heeft, of er al een nieuw woord is gelegd met Wordfeud of dat mijn vrienden misschien iets lachwekkends hebben meegemaakt. Diepe treurnis weer voor even afgewend.

Afgelopen week liet ik mijn oppashond uit. De zon was net op en scheen prachtig over het woeste veld. Toen voelde ik het. Dat gapende gat wat in ieder zijn ziel zit, begon zich te openen. Ik had niets om handen. Geen werk. Geen smartphone. Ik was alleen met mijn hond en een golf van puur, verscheurend ongeluk spoelde over mij heen. Ik voelde mij zo ontzettend zinloos. Ik besloot het over een andere boeg te gooien en vol mijn gevoelens te accepteren. Even tot op het bot ongelukkig zijn.

De reisblogs, Instagram, Facebook, het is één grote ik moet gelukkig zijn race waar ik vol aan meedoe. Wat een gemis. Gewoon een goede week bewust worden dat alles wat je doet, denkt en voelt volstrekt irrelevant is, is al het geluk dat je nodig hebt. Een dag vrij nemen en he-le-maal niets doen. Met een beetje geluk, lukt het je een beetje te janken. Mijn advies is om er sowieso wat nummers van Springsteen bij op te zetten. Wat rest is de totale zinloosheid van je bestaan te omarmen en voor even nooit meer los te laten. Je zult zo gelukkig ongelukkig zijn.

Je zou er een blog over moeten schrijven.