24 aug 2015

 

Wat hij dacht:

 

-- foto rolf met grace en poep.

 

Brak. Dat is de setting van dit verhaal. Behoorlijk brak zelfs. De avond ervoor hebben we een nightpass in een resort genomen wat betekent dat we tot de vroege uurtjes geëxperimenteerd hebben met breed scala aan cocktails. Lekker, maar nu dus brak. Onze to-do-list bestaat uit films kijken en tortilla's eten. Overzichtelijk.

 

Terwijl de eerste strepen zonlicht onze slaapkamer verlichten piept Jacob ons terug in de realiteit. De to-do-list is langer, want we moeten de honden ook nog uitlaten. Twee keer zelfs. Maika trekt het kortste loodje wat betekent dat Rolf zich nog een keer mag omdraaien. Het is geen bijzondere brakdag tot op dit punt. Hier krijgt het verhaal echter een andere wending.

 

Terwijl Maika in de keuken de tortilla's aan het klaarmaken is en Rolf op de bank de film opstart, horen we een diep gegrom. Maika wenkt Rolf: “Rolf! Ze vechten, kom hier!” Voor Rolverine is dit genoeg om van de bank te snellen en de vechtersbazen uit elkaar te trekken. De kleine hond Jacob heeft de grote hond Grace bij haar poten vastgegrepen en de grote hond Grace heeft de kleine hond Jacob bij zijn nekvel. Rolverine zet zijn klauwen in beide.

 

Met zijn linkerhand grijpt hij labradoodle Grace bij haar nek en tilt haar in de lucht om met zijn vrije rechterhand Jacob in zijn kraag te vatten. Getuigen zullen later vertellen dat het een imposant schouwspel was, waarbij Rolverine bovenmenselijk sterk leek. Rolf kan dit slechts bevestigen.

 

Wending twee en de introductie van de wanhoop. De ene hond reageert anders op een ruzie dan de andere. Het blijkt dat Jacob in zijn gevecht ons een cadeautje heeft achtergelaten. Ter herinnering: het gevecht gebeurde in keuken, een kleine keuken, waarbij alles lekker dicht op elkaar staat. In zijn heldendaad greep Rolverine Jacob in zijn kraag. In die actie had Jacob plots het vermogen te vliegen en nieuw territorium te aanschouwen. In een mix van stress, agressie en waarschijnlijk een stukje nieuwsgierigheid zette Jacob, en nu wordt het een beetje technisch, zijn anaalklieren open en sproeide hij zijn dominantie om zich heen. Een kleine keuken, een rondzwiepende hond en een bovenmenselijke Rolverine blijken in een aantal milliseconden een totale ravage te kunnen veroorzaken.

 

Het stonk zo ontzettend hard. Druppen poep op de vloer, op de hond, op Rolverine, op het fornuis, op het koffiezetapparaat, op het pakje spaghetti wat onschuldig in de voorraadkast lag. O-ver-al! Het was vreselijk. Op dit moment is het fijn jullie te herinneren dat de twee hoofdrolspelers, Rolf en Maika, hartstikke brak zijn. Wat begon als een filmdagje is ontspoord in poopfest 2015. Het duurde namelijk even voordat ze doorhadden dat Jacob zijn cadeautjes had gepresenteerd. Tussen de daad en het besef hadden de honden precies genoeg tijd om de woonkamer in te rennen. Met spetters poep onder de poten hebben ze daar de bank en de vloer van een nieuw geurspoor weten te voorzien.

 

Shit. Letterlijk. Oplossen. Hoe gaan we dit oplossen? Rolverine gebruikte zijn superhelden status om de honden naar het dakterras te tillen en ze daar met de tuinslang schoon te spuiten. Dat ging voortvarend, want ook de honden waren nog onder de indruk van het optreden van de superheld en waren dus heel onderdanig. Net toen Rolf besloot dat hij kon lachen om het incident begon beneden iemand keihard te janken. Was ist loss?

 

Maika houdt niet van poep. Niemand houdt van poep natuurlijk, maar Maika vindt het misschien nog wel een graadje goorder dan de meeste van ons. Het brakke gevoel had plaats gemaakt voor haat. De honden waren de daders en de wereld verging. Het breekmoment? Maika volgde haar neus en zag dat Jacob drie van de vier muren in de keuken eronder had gesproeid. Tijdens Maika's inspectie deed ze haar rechterarm omhoog waardoor de geur plots sterker werd. ER ZIT POEP OP MIJN SCHOUDER!!!!!

 

Laat het janken beginnen. Totaal verslagen vond Rolverine Maika schrobbend en huilend een keukenkastje te lijf gaan. Brak. Moe. Voor even helemaal alleen op de wereld en bovenal, bovenal met een dunne laag van glinsterende poep op haar blote armen stond daar een verslagen vrouw. Alles opgegeven, met nog maar één zekerheid in haar leven: ik word nooit, nooit meer gelukkig.

 

Zelfs Rolverine had geen passende oplossing voor de wanhoop in de ogen van zijn vriendin. Dan maar doen wat logisch leek. De honden op het balkon houden en het huis onder handen nemen. Vloer geschrobd, keuken met chemisch schoonmaakmiddel te lijf, twee keer goed douchen en hopen dat het zielverscheurende gevoel zo weggaat. Twee uur in dat proces kregen we ongewild onze eerste pauze. Er kwam geen water uit de kraan. Voor Maika zat er niets anders op dan nog keer hard te janken. Het noodreservoir trad gelukkig na enkele minuten weer in werking waardoor nog een uur later de boel aan de kant was. De keuken spik en span, de vloeren gedweild en Rolverine kon alweer een tijdje lachen om het verhaal. Maika was nog niet zover en besloot dat sporten misschien de oplossing zou zijn. Even een half uurtje hardlopen. De armen werden nogmaals afgespoeld en Maika begaf zich naar de fitnessruimte.

 

Het werkte. Herboren stapte ze van de loopband terug de lift in. Thuis lekker douchen en op bed. De honden leken weer wat liever en ze had toch maar mooi een superheld op haar bank zitten. Gewapend met zeep en borstel draaide Maika vol zelfvertrouwen de kraan open. Met het laatste hoestje water kwam vloekend het besef dat ook het noodreservoir inmiddels leeg was. Volledig bezweet werd deze laatste tegenvaller geaccepteerd. “Laat ook maar, ik ga naar bed”.

 

Wat zij voelde:

 

-- foto 9gaga

 

Zondag begon als een brakke dag waar ik de hele morgen moet lachen om stomme 9GAG posts. Eentje moest ik met Rolf delen: een vrouw zit huilend op de keuken vloer, een kookpan ligt op de grond, overal rode saus en de kat geniet van deze onverwachte feestmaal. Ik kon mij hier zo in vinden. Ik denk dat ik precies hetzelfde zou hebben gereageerd. Deze foto had dan ook een passende titel: 'this is what total defeat looks like' ('zo ziet totale nederlaag eruit').

 

We moesten lachen. Hahaha ja, zo zou ik ook hebben gereageerd. Wisten wij veel dat ik diezelfde dag ook huilend in de keuken zou staan...

 

Als lunch aten we burrito's. Ik had nog een klein beetje gehakt op mijn bord en doe dit in de hondenbak, 'vinden ze lekker' dacht ik. Voordat ik het weet, is er in ons kleine keukentje de grootste hondenruzie ooit uitgebarsten. Ik doodsbang en in paniek. Rolf trekt de honden uit elkaar en gooit ze de woonkamer in.

 

Ik begin een misselijkmakende geur te ruiken. Is de afvalbak omgegooid? Hebben ze geplast? Heeft Grace weer vieze scheten gelaten? Waar is de drol? Wat is dit?!

 

Dan ontdekt Rolf spettertjes op de vloer, waar wij zojuist op hadden gelopen. We trekken de super gore conclusie dat Jacob zijn anale klieren heeft opengezet tijdens de ruzie of toen Rolf hem oppakte en hij in de lucht hing. Hoe weten we dat het Jacob was? Jacob was op dat moment zijn anus aan het likken.

 

Ik was al boos op mijzelf dat ik het gehakt in maar 1 voerbak had gedaan en dat de honden ruzie hadden gehad, maar nu was ik pislink. De honden moesten uit mijn buurt blijven. De keuken stinkt, er ligt nu overal een sterk ruikende vloeistof. Boos jaag ik de honden weg en begin de keukenvloer te schrobben. Ik kom er achter dat ik ook niet schoon ben gebleven, op mijn linkerschouder heb ik ook drupjes van dit vloeistof of poep. Normaal vind ik poep niet zo erg, ik pak de hondenpoep dagelijks op, mijn vriendinnen en ik maken veel poep grapjes en ik heb zelfs trots een van mijn grootste drollen aan Rolf laten zien. Kortom, poep is bij mij geen taboe-onderwerp. Maar dit... Dit slaat alles. Dit is goor. Dit stinkt ontzettend. Het huis is te klein geworden.

 

Ik ontvlam. Ik zit onder de poep. En als ik er onder zit, zitten Rolf en de honden er ook onder. Bovendien, als het op mijn f***ing schouder zit, dan is de keukenvloer niet het enige wat we moeten schoonmaken. Ik ben niet voor rede vatbaar en loop al vloekend en schreeuwend schoonmaakspullen bij elkaar te zoeken. 'Ik neem noooooooit honden voor mijzelf'. Rot beesten. Rolf en de honden mogen niet in mijn buurt komen.

 

Rolf vindt dat ik er een groter probleem van maak dan dat het is. Hij begrijpt niet waarom ik zo boos ben en vraagt 'snap out of it'. Het is simpel een kwestie van alles en onszelf schoonmaken. Deze nonchalante houding maakt de situatie er niet beter op. Rolf wil de honden de douche innemen. Wat mij nog bozer maakt, want ik vind dat de domste en vieste gedachte ooit! Hij neemt ze dan toch mee naar buiten om ze schoon te spuiten met de tuinslang.

 

Zonder de honden en Rolf begin ik als een tornado de keuken schoon te maken. Ik ben zo boos. Ik voel me vies. Ik voel me hartstikke terneergeslagen. Ik voel haat. Terwijl ik de onderste keukenkastjes voor de derde keer heb schoongemaakt en het doekje uitspoel ontdek ik op de bovenste keukenkastjes een spoor van die vieze stinkende vloeistof. Dit is het. Ik kan hier niet meer tegen. Het zweet druipt van mijn rug en gezicht. Ik ben moe. Is het echt zo hoog gekomen? Ik ben zoooo boos. Ik begin keihard te huilen. Al huilend voeg ik wat extra chloor aan de bak met schoon water en begin ik de bovenste keukenkastjes schoon te schrobben. Ik kom erachter dat ik niet lang genoeg ben om bij de bovenste helft van de kastjes te komen. Ik huil nog harder en nu kan het me niet meer schelen dat er ongecontroleerde geluiden uit mijn mond komen. 'Zo ziet totale nederlaag eruit'.

 

Rolf komt naar binnen en weet niet wat hij aantreft. Hij doet hard zijn best om zijn lach in te houden. Hij vraagt wat hij kan doen. Ik vind dat hij niks kan doen. Als hij voor mij de bovenste kastjes kan schoonmaken dan mag hij de keuken uit, want ik weet op dat moment zeker dat ik de keuken grondiger kan en zal schoonmaken dan hij.

 

De ene tegenvaller na de andere volgen elkaar op. Na 1 of 2 uur schoonmaken blijkt het water op te zijn... Nog maar de helft van de keuken is schoon en ontdek op dat moment ook dat de muren boven de kookplaten niet door Jackob ongeschonden zijn gebleven. Rolf en ik trekken de conclusie dat ons eten op het gasfornuis niet meer te eten valt. Toch is Rolf er van overtuigd dat ik overdrijf en dat wat we op de muren gewoon aangekoekt eten is, van vorige keren of zo. Gezien de hoogte van de spetters weet ik zeker dat het geen eten kan zijn, maar Jacob vloeistof. Mijn kater is in ieder geval met de noorderzon vertrokken. En vervloek de honden. Te klein om de muren schoon te maken, zet ik Rolf aan het werk met het besef dat we geen water hebben. Even wachten dan.

 

Het water komt gelukkig snel terug, het noodreservoir is aangezet. Ik begin al een beetje te lachen en maak een grapje dat deze grote schoonmaak goed uitkomt aangezien Lieuwke en Sieb bij ons op bezoek komen. Na een uurtje of twee kijk ik voldaan naar de super schone keuken. Het schrobben was een goede uitlaatklep om mijn boosheid en frustratie er uit te gooien. Ik neem een heerlijke warme douche en het is tijd dat ik de honden voor de tweede keer naar buiten neem.

 

Dan kom ik er achter dat Jacob Grace flink te pakken heeft genomen en dat zowel haar rechter voor- en achterpoot gewond zijn. Gefrustreerd maak ik de wonden schoon en besluit uit het huis te gaan. Ver van de honden. Ver van de tegenslagen van de dag. Ik ga naar de fitnessruimte en ren mijn frustratie van de dag er uit.

 

Blij, dorstig en met nieuwe liefde voor de honden en Rolf kom ik thuis. Ik stap onder de douche. Geen water. Het noodreservoir is inmiddels ook leeg. Terneergeslagen begeef ik mij naar bed, mijn dag is voorbij..