23 juli 2015

Rolf

Het viel ons bij het vliegveld al op. Om de zoveel honderd meter een Panamees met een klein stalletje en als handelswaar lotto kaartjes en gokkasten in de mini-supers. De Panamezen houden blijkbaar van gokken. De laatste bevestiging kwam bij volkssport numero uno: voetbal. Tijdens de halve finale van de Gold Cup tussen Mexico en Panama krijgt Tejada rond de 25e minuut een discutabele rode kaart. Een vermeende elleboogstoot doet de wedstrijd kantelen. De Panamese commentatoren zijn niet benieuwd naar wat dat betekent voor het eventueel behalen van de finale, maar wat dat betekent voor de odds van Panama. “Pas nu uw weddenschap aan bij …”; “...diegene die op een rode kaart had gewed is nu rijk”. Na een reeks van gokgevolgen is er in de 35ste minuut eindelijk tijd de elleboogstoot nog eens te analyseren. De kleine landen worden weer eens benadeeld door de grote.

De rest van de wedstrijd vertoont een zelfde beeld. Uiteraard verliest Panama en gaat Mexico door naar de finale. Wat bijblijft is niet de wedstrijd, die met 14 minuten extra tijd verlengd werd, een duidelijk omgekochte scheids en een vechtpartij tussen beide dug-outs toch bijzonder genoeg was. Wat bijblijft is het commentaar. Voetbal is volledig secundair in dit nationale entertainmentspektakel. Boven alles is een wedstrijd van Panama een mogelijkheid om nog eens een gokje te wagen. Bij elke spelsituatie krijg ik als kijker het advies om mijn weddenschap nog eens aan te passen. Naast deze handige tips over mijn goksituatie krijg ik advies waar ik mijn volgende telefoonabonnement moet afsluiten, welke burger ik bij McDonalds moet bestellen en dat ik toch echt die nieuwe afslankpillen moet gaan proberen.

Tijdens de Superbowl wordt grof geld betaald voor de spotjes tussen de touchdowns door. In Panama hebben ze daar geen rustmoment voor nodig. Middenin de gigantische sprong van doelpuntenmaker Torres weten de commentatoren mij te vertellen dat Copa Airlines een aantal goede aanbiedingen heeft.

Waar wij in Nederland klagen over de onnozelheid van Ronald de Boer en de onwaarschijnlijk nietszeggende analyse van Van Breukelen, moeten ze het in Panama in de rust doen met twee Thunderbirds die in welgeteld 15 seconden kunnen zeggen dat het toch echt geen rode kaart was, waarna een sensueel geklede dame twitterberichten van fans voorleest.

En ik dacht dat wij het in Nederland zwaar hadden met de sprookjes van Evert ten Napel en het anti-Nederlandcommentaar van Frank Snoeks. Ik mis de dekselse Evert wanneer zijn Panamese evenknie nogmaals het lokale biermerk Balboa een steuntje in de rug probeert te geven. Ik dacht dat wij in Nederland al ver waren doorgeslagen met de vercommercialisering van het voetbal...Met een beduusd gevoel begeef ik mij na de onvermijdelijke nederlaag richting mijn bed. Waar heb ik vredesnaam naar zitten kijken? Gedurende de wedstrijd leken de Balboa's steeds beter te smaken, kreeg ik meer en meer behoefte aan een lekkere hamburger en besef ik dat ik miljonair had kunnen zijn als ik toch op die onvermijdelijke 1-2 had gewed. Ik concludeer dat ook de komende twintig jaar Mexico of de VS de winnaar van het toernooi zal worden en dat de Gold Cup een treffende benaming is voor de melkkoe die in Centraal-Amerika zich als voetbal heeft vermomd.

De volgende keer toch maar even zo'n lottokaartje proberen.